Mijn gedachten dwalen af naar mijn eerste verre reis. Sumatra, nog altijd één van mijn mooiste belevenissen. Het was een soms wat onverantwoord avontuur met o.a. een nachtelijke klimtocht op een naar achteraf bleek actieve vulkaan. Een griezelig wankele bamboebrug gaf ons de toegang. De linker leuning was afgebroken en lag beneden in het 8 meter diepe ravijn. De rechter leuning zat nog slechts aan een klein stukje vast. Volgzaam acteerde ik op de instructies van de lokale ‘gids’: ‘Don’t look anywhere. Just look into my eyes and walk slowly, step by step, slowly…slowly’. We mochten één voor één de brug over. Veilig aangekomen aan de andere kant kon de werkelijke tocht beginnen. We waren met z’n achten, waarvan twee lokale gidsen. Het was pikdonker en leuk spannend. De nachtelijke junglegeluiden, ‘dingetjes’ voelen ploffen op je pet en niet weten wat het is, je voortbewegen volgens de strikte instructies van de gids, bijna niets kunnen zien en het onbekende maakten het een waar avontuur. Maar het werd zwaarder, het klimmen, het gewicht van mijn rugzak in combinatie met de hoge luchtvochtigheid. Albert, een medereisgenoot en nog altijd een goede vriend, nam mijn rugzak over. Toen ik merkte dat ook hij het zwaar…

Ineens doet dit avontuur me denken aan mijn afgelopen anderhalf jaar. Xtra heeft in korte tijd enorme ontwikkelingen doorgemaakt, waaronder meerdere fusies, reorganisaties, aanbestedingen, groei en krimp en niet te vergeten de diverse keren harmoniseren en innoveren van procedures en beleid. Ontwikkelingen die steeds een beroep doen op wie we zijn, waar we voor staan en met het besef voor wie we het doen. Dat vraagt veel van een afdeling P&O en mijn rol daarin als afdelingshoofd. Deze ontwikkelingen boden ruimte om een inhoudelijke professionaliseringsslag te maken en hebben zeker ook een groei in mijn persoonlijke ontwikkeling betekend. Ik ben een HRM-er in hart en nieren, hou van mijn vak en het ‘iets kunnen betekenen voor anderen’ laat me glimmen. En toch eindigen onze wegen.

Wat vooraf ging Rond de zomer 2015 ontstonden scheurtjes in mijn werkplezier. Daar bovenop kwam het besef dat er sinds het overlijden van mijn moeder een heel jaar door mijn handen was gegleden. Ik rende door zonder bewust stil te staan bij de vermoeidheid die rouw en jarenlange mantelzorg naast de waan van de dag en ups en downs op het werk met zich mee kunnen brengen. Waar was ik zelf? Wat is er voor mij belangrijk? Wat heb ik nodig om me goed te voelen? Het werden repeterende vragen, kort samengevat: hoe blijf ik in mijn kracht en tegelijkertijd dicht bij mezelf?

Eén van de opdrachten in mijn coachtraject was het maken van een wapenschild. WOW wat een oefening! Het gaf in één klap overzicht van waar ik voor sta en wat ik nodig heb om mijn passie uit te dragen en na te leven. Werken vanuit openheid en vertrouwen is voor mij een vanzelfsprekendheid, waarbij ik het menselijk aspect altijd boven een ‘papieren deadline’ zal zetten. Deadlines hebben een functie, absoluut, maar zijn voor mij niet een doel op zich. Wanneer ik zie dat het team iets anders nodig heeft, schroom ik niet een vergadering te starten met een meditatie, een stukje muziek met een boodschap of een sessie in de open lucht. Juist in turbulente tijden heb je soms letterlijk momenten van ‘lucht en ruimte’ nodig om even afstand te nemen van de dagelijkse druk. Maar ook vanuit de gedachte dat het bewust stil staan bij elkaar de druk wegneemt en het begrip voor elkaar vergroot. Ik realiseer me dat gedragingen die mij in disbalans brengen uitvergrotingen zijn van mooie kwaliteiten, waar ik nog wat in te leren heb. Al is het maar om er beter mee om te kunnen gaan. Het was een tijd van spiegelen en gespiegeld worden.…

Wat altijd als mijn kracht werd gezien (waaronder sensitiviteit) leek nu als een boemerang op me af te komen en werd ervaren als overgevoeligheid. In feite klopt dat ook. De ervaring niet gehoord te worden, dreef mij in mijn valkuil. Je kunt er als het ware zo een kernkwadrant op leggen. De ontstane spanningen leidden tot mijn innerlijke conflict. Weten wat je kunt, je passie voelen en tegelijkertijd merken dat het niet meer aansluit bij wat de organisatie nodig heeft, is een bewustwording die je niet mag en kunt negeren. Doorgaan op de weg waarop ik bezig was zou mij niet verder helpen. Ik zou mijn persoonlijkheid ontkennen en daarmee de grens van loyaal zijn aan mezelf nog verder overschrijden. Uit zorg werd  – ook door een aantal artsen – geopperd me ziek te melden. Het was een advies waar ik niets mee kon, ik was niet ziek. Het zou gevoeld hebben alsof ik alsnog in het ravijn zou storten, terwijl er betere opties waren. Verzuim zou daarnaast een behoorlijke kostenpost voor de werkgever betekenen en mij veel energie kosten om weer op te krabbelen. Ik realiseerde me dat ik een keuze had en dat er iets heel anders aan de…

De metafoor kwam op de fiets. Ooit kocht ik een paarse fiets, nieuw vanuit het fietsenplan, met zeven versnellingen. Daar zou je blij mee moeten zijn, toch? Maar ik reed er niet prettig op. Een tijdje dacht ik dat het mogelijk aan mijn gezondheid lag. Ik kwam met hard trappen niet goed vooruit. Afgelopen voorjaar heb ik hem ingeruild voor een sportfiets. Ongemerkt heb ik de zomermaanden avond aan avond heel wat kilometertjes afgelegd, zonder moeite! Dat was het moment waarop ik wist ‘er is niets mis met mij .. EN .. er is ook niets mis met die paarse fiets, alleen passen we niet bij elkaar’. Hij was voor mij moeilijk wendbaar, het frame was te groot, hij schakelde zwaar en de kleur maakte me niet meer blij. Terugkijkend zie ik een mooie en leerzame tijd met soms lastige maar zeker ook plezierige ‘lessen’ en momenten. Ik ben trots op wat P&O heeft neergezet. En toch moest ik verder kijken in het licht van wat Xtra nodig heeft en wat goed is voor mij. Ook binnen Xtra waren er ‘Alberts’ die af en toe mijn rugzak hielpen dragen. Dat gaf mij tijdelijk lucht en ruimte, maar het was niet…

Het besluit was gevallen…en wat maakt het traject nu zo mooi? Het proces had nooit op deze manier kunnen lopen als er geen ruimte was voor kwetsbaar durven en mogen zijn. Wat een uitdaging is het om niet in de valkuil van een conflict te stappen, maar met respect naar elkaar te onderkennen en accepteren dat je beiden iets anders nodig hebt. Daar zijn twee partijen voor nodig. Eigenlijk drie. De uitgestoken hand van mijn coach (Peter Bijnen, Re-employ) hoefde ik alleen maar aan te pakken. De schoonheid en kracht van het traject zit in de chemie die is ontstaan en die de weg naar een open en eerlijke communicatie is blijven ondersteunen. Natuurlijk ben ik gevoelens van onmacht en frustratie tegengekomen. Als het ware heb ik me opnieuw voortbewogen over die glibberige brug. Dankzij de verkregen inzichten en reikende hand ben ik niet uitgegleden. Hoe waardevol en constructief is het voor alle partijen wanneer je elkaar in de basis weet te vinden. Zo blijkt het mogelijk vanuit gelijkwaardigheid op een mooie en respectvolle manier afscheid te nemen van elkaar. Mijn weg is niet een uitgestippeld pad maar een trektocht waarin ik uitgedaagd word, mezelf uitdaag, om weer helemaal terug…